Το βουβό κλάμα του ψηφοφόρου

Το βουβό κλάμα του ψηφοφόρου


Γυρίζω από Κοζάνη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο μου έρχονται διαφορές εικόνες από το σαββατοκύριακο, διασχίζω την παράκαμψη της Καστανιάς και μου έρχεται η εικόνα της ισχυρής Ελλάδας και έτσι ξαφνικά μου έρχεται σαν εφιάλτης οι εικόνες των καμένων, της καμένης Πελοποννήσου.

Σκέφτομαι ότι αυτός ο ανίκανος πρέπει να φύγει, δεν τον περίμενα δα και τόσο ανίκανο.

ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια, μονό ΠΑΣΟΚ, στο ΤΕΙ στην Λάρισα ΠΑΣΠ μετά ξανά Κοζάνη στο ΠΑΣΟΚ (στο κόμμα, στην νεολαία κάηκε η γούνα μας).

Μου έρχονται και άλλες εικόνες από την Κοζάνη, μίλησα με γνωστούς φίλους, πήγα στα εγκαίνια του εκλογικού κέντρου του ΠΑΣΟΚ το Σάββατο (για την ομιλία του Γιώργου πήγα, αλλά δεν μας έκατσε), πήγα στο χωριό μου σήμερα Κυριακή σε μια ομιλία ενός πολιτευτή, και από εκεί πολλές εικόνες. Έχω μια θλίψη όμως, σε όλο το ταξίδι έχω μια θλίψη.

Οι εκλογές είναι κοντά, ο ραφηνάτος είναι γυμνός τελείως, αυτό που τόσα χρόνια φωνάζαμε επαληθεύεται, είναι και αυτός ένας κύριος τίποτα, όσο και αν κρύβονταν τόσα χρόνια στο Μαξίμου και στην Ραφήνα τελικά ξεμπροστιάστηκε, το ΠΑΣΟΚ μάλλον θα πάρει τις εκλογές, θα τις πάρει και με την δίκη μου ψήφο (αυτό εννοείται), ο Γιώργος είναι ο ιδανικός πρωθυπουργός, δεν είναι ο παλαιομοδίτης αρχηγικός δεν έχουμε ανάγκη από τέτοιους ηγέτες.

Σκέφτομαι… το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση και ξαφνικά μου έρχεται ένας εφιάλτης, πανάγια μου το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, με την δική μου ψήφο για ακόμη μια φορά. Με την δική μου ψήφο όλα αυτά τα τοπικά μικρομεσαία λαμόγια, όλο αυτό το παζάρι, όλο αυτό τα πάρτυ για την πάρτη τους. Τα βουλευτικά μας γραφεία και πάλι στις δόξες τους και κόσμος, κόσμος γλιτσερός ή απεγνωσμένος να μπαινοβγαίνει να ζητά, να ζητά. Και οι γλιτσεροί να δουλεύουν τον απεγνωσμένο «κοσμάκη».

Εκεί θυμάμαι και τον Ψωμιάδη, τους κουμπάρους, τα ομόλογα, τα πράσινα παπούτσια, την ζαρντινιέρα. Λέω, έλα ρε μαλάκα Κώστα καλύτερα με τους πασόκους μας, αυτοί είχαν και τσίπα, είχαν και ένα «όραμα», θυμάμαι τον Σημίτη να λέει στον ραφηνάτο «έχουμε όραμα την χώρα και έχετε όραμα την εξουσία» και λέω έτσι είναι.

Ο εφιάλτης χτύπα ξανά. θυμάμαι τον πολιτευτή στην ομιλία του. Έχει κάνει σαφής αναφορές. Το κοινό τις έχει πιάσει, είναι οι φάτσες γνωστές τους ξέρω καλά. Πρώην δήμαρχοι, δικοί μας, ελεεινοί, μας έθαψαν ζωντανούς σαν παράταξη (και σαν τόπο) στο χωριό και μας έθαψαν με την δική μας ψήφο και ανοχή. Είμαι ο δεύτερος μικρότερος στην αίθουσα της ομιλίας και όμως τους βλέπω καλά, τους ξέρω, τους βαρέθηκα από τα 30+ μου. Ίσως ο Γιώργος τους συμμαζέψει αυτήν την φορά. Μα αυτό δεν σκεφτόμουν και το 1996 στα 22 μου με τον Σημίτη, αλλά το σκυλολόι γιγαντώθηκε, πώς να το μαζέψει; οι ίδιοι θα είναι πάλι, στα μέσα και στα έξω και εσύ μαλάκα Κώστα, οι γένια των 700 ευρώ (τα έκανες 880 με χίλιους κόπους) θα ψάχνεις να βρεις τρόπο να τα μπαλώσεις. Να αισθάνεσαι ευτυχισμένος που πήρες παπούτσια Nike σε καλή τιμή, που ψωνίζεις από το Zara στις εκπτώσεις, που κατάφερες να βρεις προσφορά το γυμναστήριο και θα πας φέτος, να αισθάνεσαι τύψεις που πήρες δύο σάντουιτς και ήπιες και καφέ στην Αριστοτέλους.

Και όλοι αυτοί να μοιράζουν φράγκα να μοιράζουν ελπίδες και δουλειές, να μοιράζουν ελπίδες, να το παίζουν παράγοντες και το χειρότερο; Να είναι παράγοντες και κομματάρχες. Και το κόμμα; Εκεί που θα έλεγες όλα αυτά; Ποιο κόμμα τώρα θα είμαστε κυβέρνηση, τώρα όλα θα είναι αλλού. Εσύ και ο λαουτζίκος θα κοιτάς από την βιτρίνα. Και θα θυμάσαι τον ραφηνάτο και θα λες: Αυτοί είναι καλύτεροι. (το φάντασμα της δεξιάς υπάρχει γαμώ..)

ΟΧΙ αυτήν είναι η τελευταία ευκαιρία, θα είμαι με το μάτι καρφωμένο πάνω τους, θα είμαι απέναντι τους. Θα τους σκίσω και ας ξέρω ότι αυτό που σκέφτονται κάποιοι είναι πάρε του τώρα την ψήφο και μετά βλέπουμε. Και αν δεν τον ξανά καταφέρουμε αυτόν, θα είναι κάποιος άλλος.

Μου έρχεται ένα βουβό κλάμα. Θέλω να κλάψω την ψήφο μου. Και ας ξέρω ότι εγώ τον πολιτευτή δεν θα τον ψηφίσω και ας ξέρω ότι αυτόν που θα ψηφίσω βγει δεν βγει είμαι σίγουρος για αυτόν, και ας έχω και παράπονα από αυτόν, πιστεύω είναι από το άλλο ΠΑΣΟΚ, ίσως κάποιοι από αυτό το ΠΑΣΟΚ κάπου κάποτε νικήσουν.

Μου έρχεται και ο εφιάλτης των ΓΕΝΟΠαριων που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ (είμαι από την Κοζάνη και ξέρω τον καλό ΔΕΗτζή) και μου έρχεται εμετός.

Μου έρχεται ένα βουβό κλάμα. Θέλω να κλάψω την ψήφο μου.