Ο Ιών Δραγούμης δεν κέρδισε ποτέ, δολοφονήθηκε βίαια, είχε όμως την τύχη να έχει ένα μεγάλο πολιτικό αντίπαλο αντάξιο της ιστορικής στιγμής, τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Είναι αλήθεια ότι δεν μπορώ να ερμηνεύσω όχι την νίκη του Καραμανλή, ή την ήττα του πασοκ, την ήττα του πασοκ την περίμενα, αυτό που δεν περίμενα είναι αυτήν την μεγάλη διαφορά.
Μια ήττα της τάξης του 1% θα έδινε σε κάποιον την εντύπωση ότι το μοντέλο του πασοκ ναι με ενδιέφερε αλλά ήθελε δουλεία ακόμη, ήθελε κάποιος περισσότερα δείγματα γραφής, εντέλει θα έλεγε κανείς απλά “φίλε καλά τα λες… βελτιώσου και εδώ είμαι εγώ να σε εμπιστευτώ σε 4 χρονιά”. Λοιπόν το αποτέλεσμα μάλλον δείχνει ότι το μοντέλο δεν ενδιαφέρει ή και αν ακόμη και αν δεν προβλήθηκε καλά κανείς δεν θέλει να το ακούσει.
Ποιο ήταν κατά εμέ αυτό το μοντέλο, το οποίο και ψήφισα και υπερασπίστηκα σε αυτές τις εκλογές με δύο τρία άπλα παραδείγματα:
Ο Γιώργος Παπανδρέου αναλαμβάνει ένα ΠΑΣΟΚ πριν από μια προδιαγεγραμμένη εκλογική ήττα, χωρίς να φοβάται πραγματικά την ήττα.
Υφίσταται μια μεγάλη ήττα ΠΑΣΟΚ στο 2004.
Την άνοιξη 2004 με απίστευτο πολιτικό θάρρος (αυτοκτονικό θα μπορούσε να πει κανείς) υπερασπίζεται το ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ, υπερασπίζεται επίσης και την εξωτερική πολιτική που έχει χαράξει με την κυβέρνηση Σημίτη. Θα μπορούσε όλα αυτά να τα κάνει γαργάρα όπως όλα τα κόμματα στην Ελλάδα πλην ΚΚΕ (είπε όχι, όπως συνηθίζει σε όλα). Αυτό φυσικά όχι απλά δεν εκτιμήθηκε (όχι να εκτιμηθεί το ΝΑΙ σαν πολιτική άποψη αλλά να εκτιμηθεί το ότι ήταν από τις μοναδικές φορές στην μεταπολίτευση που ένας πολιτικός αρχηγός και μάλιστα της αντιπολίτευσης είπε τόσο ξεκάθαρα την πολιτική του άποψη και ας γνώριζε ότι έρχεται σε σύγκρουση με την διαμορφωμένη κοινή γνώμη ) αλλά λοιδορήθηκε με πρώτο και καλύτερο το κ. Καραμανλή μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Κύπρο. Έναν κ. Καραμανλή ο οποίος προτίμησε τότε να μην πει τίποτα (όπως μας έχει συνηθίσει εδώ και 4 χρόνια σαν πρωθυπουργός), ούτε καν μπήκε στην διαδικασία να μας εξηγήσει τι ακριβώς έκανε στην Λουκέρνη κλεισμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.
Στην αναθεώρηση του άρθρου 16 ανεξάρτητα αν κανείς ήταν υπέρ ή κατά επέδειξε όλο αυτό το πολιτικό θάρρος και είπε να πάμε για αναθεώρηση. Ο πρωθυπουργός των “μεταρρυθμίσεων”, όπως ο ίδιος αποκαλείται, δεν τον ενδιέφερε η μεταρρύθμιση (αν τον ενδιέφερε θα έκανε και μια τέσσερα χρόνια), τον ενδιέφερε να κάνει μικροκομματικό παιχνίδι και να ασχοληθεί με το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ θέλοντας να κερδίσει τις εντυπώσεις, τις κέρδισε, αλλά η χώρα έχασε την ευκαιρία για μεταρρύθμιση. Το ίσως παράξενο ήταν να ότι και πάλι το πολιτικό κόστος επωμίστηκε ο Γιώργος.
Ο Γιώργος προσπάθησε να φέρει στο προσκήνιο την πολιτική σε σχέση με την μικροπολιτική και παραπολιτική, ίσως όσο ποτέ στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.
Ήταν ένα στοίχημα που ίσως το έχασε, δεν ξέρω αν το έχασε όμως ποιος;
Το ΠΑΣΟΚ κατά την άποψη μου είχε αυτήν την υποχρέωση προς την χώρα και τους πολίτες μετά από μια πορεία 33 χρόνων και πολλών εξ αυτών σαν κυβερνητική παράταξη. Είμαι περήφανος για αυτήν την 3ετη πορεία του ΠΑΣΟΚ.
Στην πολιτική η άποψη μου είναι ότι δεν εκφράζουμε μόνο την κοινωνία αλλά την καθοδηγούμε κιόλας σε έναν στόχο.
Αυτό ήταν και είναι ένα στοίχημα.
Μάλλον η επιλογή δεν επιδοκιμάστηκε αλλά λοιδορήθηκε…
Συνεχίζουμε
Σύντομα συνέχεια…
ΥΓ1. Ο Ιών Δραγούμης δεν κέρδισε ποτέ.Ο πατέρας του ήταν δικαστικός και μετέπειτα Πρωθυπουργός της Επανάστασης στο Γουδί, Στέφανος Δραγούμης. Επίσης διετέλεσε και διοικητής της Κρήτης.
ΥΓ2. Το ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗ; ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CF%89%CE%BD_%CE%94%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B7%CF%82
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007
ΜΑΥΡΟ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ
Φεύγω για Κοζάνη. Τα λέμε από Δευτέρα 17 Σεπτέμβρη. Στην κάλπη η δική μου ψήφος θα είναι μαύρη όπως κατάντησε η Ελλάδα επί των ημερών της “Νέας Διακυβέρνησης” και του ΡΑΦΗΝΑΤΟΥ Κώστα Καραμανλή. Τώρα η Ελλάδα και η ψήφος μου ΜΑΥΡΗ.
ΜΑΥΡΟ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ.
ΜΑΥΡΟ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ.
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007
ΘΕΛΕΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΕΙ Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ
Δεν πρόλαβε να βγάλει το μπουφάν που φόρεσε ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ Καραμανλής για να "αντιμετωπίσει" το χάος και την εθνική τραγωδία που συντελέστηκαν την εποχή της "Νέας Διακυβέρνησης".
Δεν πρόλαβε να σκουπίσει τα κροκοδείλια δάκρυα για την καμένη γη.
ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ 2,5 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΤΡΕΜΜΑΤΑ σε ότι άφησε άκαυτο, σε ΙΔΙΩΤΕΣ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ και 780 ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΕΣ.
Τι άγχος είναι αυτό δυο μέρες πριν τις εκλογές;
Τι λογαριασμούς θέλει να κλείσει ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ Καραμανλής;
Σε ποιους κλείνει το μάτι ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ Καραμανλής;
Ένα σχόλιο μπορώ να κάνω:
ΘΕΛΕΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΕΙ Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=5109904,19156496,27056016,41368848,49250960
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007
Μπορεί να είναι τόσο μακριά η νύχτα;
Μπορεί να είναι τόσο μακριά η νύχτα; Είναι αλήθεια τόσο πυκνό το σκοτάδι; Οι φωτιές μήπως τελικά το έκαναν πυκνότερο; Θα δείξει.
Έχω μια απορία…
Έχω μια απορία…
Αυτά που λέει ο παρλαπίπας ο Πολύδωρας για ασύμμετρη απειλή-σχέδιο που συνδέετε με τις εκλογές , και ο Χουντόδουλος (από το Μαϊάμι) για σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας με τις πυρκαγιές, αν κερδίσει τις εκλογές ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ θα συνεχίσουν να ισχύουν.
Ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ τελικά κυβέρνησε αυτό τον τόπο 3,5 χρόνια; Ποιος ήταν κυβέρνηση του χτες ;
Ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ ήταν σήμερα στο Αγρίνιο εκνευρισμένος; και αν ναι με τι;
Ποιες είναι οι μεταρρυθμίσεις που έκανε ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ και τώρα θέλει να συνεχίσει;
Η αύξηση του αφορολόγητου από 11.000 € σε 12.000 €; Κέρδισε δηλαδή κάποιος 150 € απο την άμεση φορολόγηση και έχασε καταναλώνοντας τα 12.000 € (δεν φαντάζομαι να τα αποταμίευσε κανείς) γύρω στα 100 από την αύξηση του ΦΠΑ κατά 1%. Αν κάποιος δε δεν είχε φτάσει δεν στα 1200 € απλά πληρώνει παραπάνω.
Λένε και στα σποτ στην τηλεόραση για το πόσοι επωφελήθηκαν από την μείωση των φορολογικών συντελεστών… από 35% σε 25% στα υψηλά εισοδήματα δεν λένε όμως αυτήν την λεπτομέρεια ΣΤΑ ΥΨΗΛΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ.
Κάτι πήρε και το αυτί μου για κατάργηση τις φορολόγησης των διανεμόμενων κερδών στις επιχειρήσεις, ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν αφορολόγητα μόνο τα μη διανεμόμενα κέρδη (αυτά δηλαδή που επενδύονται και έχουν στόχο να δημιουργούν θέσεις εργασίας)…
Συνεχίζεται…
Την Κυριακή θα αποφασίσουμε όλοι μαζί… για να δούμε…
Αυτά που λέει ο παρλαπίπας ο Πολύδωρας για ασύμμετρη απειλή-σχέδιο που συνδέετε με τις εκλογές , και ο Χουντόδουλος (από το Μαϊάμι) για σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας με τις πυρκαγιές, αν κερδίσει τις εκλογές ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ θα συνεχίσουν να ισχύουν.
Ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ τελικά κυβέρνησε αυτό τον τόπο 3,5 χρόνια; Ποιος ήταν κυβέρνηση του χτες ;
Ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ ήταν σήμερα στο Αγρίνιο εκνευρισμένος; και αν ναι με τι;
Ποιες είναι οι μεταρρυθμίσεις που έκανε ο ΡΑΦΗΝΑΤΟΣ και τώρα θέλει να συνεχίσει;
Η αύξηση του αφορολόγητου από 11.000 € σε 12.000 €; Κέρδισε δηλαδή κάποιος 150 € απο την άμεση φορολόγηση και έχασε καταναλώνοντας τα 12.000 € (δεν φαντάζομαι να τα αποταμίευσε κανείς) γύρω στα 100 από την αύξηση του ΦΠΑ κατά 1%. Αν κάποιος δε δεν είχε φτάσει δεν στα 1200 € απλά πληρώνει παραπάνω.
Λένε και στα σποτ στην τηλεόραση για το πόσοι επωφελήθηκαν από την μείωση των φορολογικών συντελεστών… από 35% σε 25% στα υψηλά εισοδήματα δεν λένε όμως αυτήν την λεπτομέρεια ΣΤΑ ΥΨΗΛΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ.
Κάτι πήρε και το αυτί μου για κατάργηση τις φορολόγησης των διανεμόμενων κερδών στις επιχειρήσεις, ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν αφορολόγητα μόνο τα μη διανεμόμενα κέρδη (αυτά δηλαδή που επενδύονται και έχουν στόχο να δημιουργούν θέσεις εργασίας)…
Συνεχίζεται…
Την Κυριακή θα αποφασίσουμε όλοι μαζί… για να δούμε…
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007
Λεωνίδας Κύρκος-Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία
Με σεβασμό παραθέτω το παρακάτω
και φυσικά χωρίς σχόλια.
«Στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου -αναφέρει σε γραπτή δήλωσή του- πρέπει να αποτραπεί η παραπέρα κατολίσθηση προς τη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και να αποδοκιμαστεί ο δικομματισμός. Η εξίσωση "Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι το ίδιο" θυμίζει το "τι Πλαστήρας τι Παπάγος" του 1952, που το πληρώσαμε για χρόνια. Και η Ν.Δ. δεν είναι το ίδιο με την παλαιά δεξιά, την ΕΡΕ, και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι το ίδιο με τη Ν.Δ..
Ως παλαιός ψηφοφόρος της Αριστεράς και μαχητής της ανανέωσής της, δεν μπορώ παρά να ψηφίσω Συνασπισμό. Θα ήθελα κάτι ευρύτερο. Ας είναι. Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία».
Λεωνίδας Κύρκος
και φυσικά χωρίς σχόλια.
«Στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου -αναφέρει σε γραπτή δήλωσή του- πρέπει να αποτραπεί η παραπέρα κατολίσθηση προς τη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και να αποδοκιμαστεί ο δικομματισμός. Η εξίσωση "Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι το ίδιο" θυμίζει το "τι Πλαστήρας τι Παπάγος" του 1952, που το πληρώσαμε για χρόνια. Και η Ν.Δ. δεν είναι το ίδιο με την παλαιά δεξιά, την ΕΡΕ, και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι το ίδιο με τη Ν.Δ..
Ως παλαιός ψηφοφόρος της Αριστεράς και μαχητής της ανανέωσής της, δεν μπορώ παρά να ψηφίσω Συνασπισμό. Θα ήθελα κάτι ευρύτερο. Ας είναι. Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία».
Λεωνίδας Κύρκος
Το βουβό κλάμα του ψηφοφόρου
Το βουβό κλάμα του ψηφοφόρου
Γυρίζω από Κοζάνη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο μου έρχονται διαφορές εικόνες από το σαββατοκύριακο, διασχίζω την παράκαμψη της Καστανιάς και μου έρχεται η εικόνα της ισχυρής Ελλάδας και έτσι ξαφνικά μου έρχεται σαν εφιάλτης οι εικόνες των καμένων, της καμένης Πελοποννήσου.
Σκέφτομαι ότι αυτός ο ανίκανος πρέπει να φύγει, δεν τον περίμενα δα και τόσο ανίκανο.
ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια, μονό ΠΑΣΟΚ, στο ΤΕΙ στην Λάρισα ΠΑΣΠ μετά ξανά Κοζάνη στο ΠΑΣΟΚ (στο κόμμα, στην νεολαία κάηκε η γούνα μας).
Μου έρχονται και άλλες εικόνες από την Κοζάνη, μίλησα με γνωστούς φίλους, πήγα στα εγκαίνια του εκλογικού κέντρου του ΠΑΣΟΚ το Σάββατο (για την ομιλία του Γιώργου πήγα, αλλά δεν μας έκατσε), πήγα στο χωριό μου σήμερα Κυριακή σε μια ομιλία ενός πολιτευτή, και από εκεί πολλές εικόνες. Έχω μια θλίψη όμως, σε όλο το ταξίδι έχω μια θλίψη.
Οι εκλογές είναι κοντά, ο ραφηνάτος είναι γυμνός τελείως, αυτό που τόσα χρόνια φωνάζαμε επαληθεύεται, είναι και αυτός ένας κύριος τίποτα, όσο και αν κρύβονταν τόσα χρόνια στο Μαξίμου και στην Ραφήνα τελικά ξεμπροστιάστηκε, το ΠΑΣΟΚ μάλλον θα πάρει τις εκλογές, θα τις πάρει και με την δίκη μου ψήφο (αυτό εννοείται), ο Γιώργος είναι ο ιδανικός πρωθυπουργός, δεν είναι ο παλαιομοδίτης αρχηγικός δεν έχουμε ανάγκη από τέτοιους ηγέτες.
Σκέφτομαι… το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση και ξαφνικά μου έρχεται ένας εφιάλτης, πανάγια μου το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, με την δική μου ψήφο για ακόμη μια φορά. Με την δική μου ψήφο όλα αυτά τα τοπικά μικρομεσαία λαμόγια, όλο αυτό το παζάρι, όλο αυτό τα πάρτυ για την πάρτη τους. Τα βουλευτικά μας γραφεία και πάλι στις δόξες τους και κόσμος, κόσμος γλιτσερός ή απεγνωσμένος να μπαινοβγαίνει να ζητά, να ζητά. Και οι γλιτσεροί να δουλεύουν τον απεγνωσμένο «κοσμάκη».
Εκεί θυμάμαι και τον Ψωμιάδη, τους κουμπάρους, τα ομόλογα, τα πράσινα παπούτσια, την ζαρντινιέρα. Λέω, έλα ρε μαλάκα Κώστα καλύτερα με τους πασόκους μας, αυτοί είχαν και τσίπα, είχαν και ένα «όραμα», θυμάμαι τον Σημίτη να λέει στον ραφηνάτο «έχουμε όραμα την χώρα και έχετε όραμα την εξουσία» και λέω έτσι είναι.
Ο εφιάλτης χτύπα ξανά. θυμάμαι τον πολιτευτή στην ομιλία του. Έχει κάνει σαφής αναφορές. Το κοινό τις έχει πιάσει, είναι οι φάτσες γνωστές τους ξέρω καλά. Πρώην δήμαρχοι, δικοί μας, ελεεινοί, μας έθαψαν ζωντανούς σαν παράταξη (και σαν τόπο) στο χωριό και μας έθαψαν με την δική μας ψήφο και ανοχή. Είμαι ο δεύτερος μικρότερος στην αίθουσα της ομιλίας και όμως τους βλέπω καλά, τους ξέρω, τους βαρέθηκα από τα 30+ μου. Ίσως ο Γιώργος τους συμμαζέψει αυτήν την φορά. Μα αυτό δεν σκεφτόμουν και το 1996 στα 22 μου με τον Σημίτη, αλλά το σκυλολόι γιγαντώθηκε, πώς να το μαζέψει; οι ίδιοι θα είναι πάλι, στα μέσα και στα έξω και εσύ μαλάκα Κώστα, οι γένια των 700 ευρώ (τα έκανες 880 με χίλιους κόπους) θα ψάχνεις να βρεις τρόπο να τα μπαλώσεις. Να αισθάνεσαι ευτυχισμένος που πήρες παπούτσια Nike σε καλή τιμή, που ψωνίζεις από το Zara στις εκπτώσεις, που κατάφερες να βρεις προσφορά το γυμναστήριο και θα πας φέτος, να αισθάνεσαι τύψεις που πήρες δύο σάντουιτς και ήπιες και καφέ στην Αριστοτέλους.
Και όλοι αυτοί να μοιράζουν φράγκα να μοιράζουν ελπίδες και δουλειές, να μοιράζουν ελπίδες, να το παίζουν παράγοντες και το χειρότερο; Να είναι παράγοντες και κομματάρχες. Και το κόμμα; Εκεί που θα έλεγες όλα αυτά; Ποιο κόμμα τώρα θα είμαστε κυβέρνηση, τώρα όλα θα είναι αλλού. Εσύ και ο λαουτζίκος θα κοιτάς από την βιτρίνα. Και θα θυμάσαι τον ραφηνάτο και θα λες: Αυτοί είναι καλύτεροι. (το φάντασμα της δεξιάς υπάρχει γαμώ..)
ΟΧΙ αυτήν είναι η τελευταία ευκαιρία, θα είμαι με το μάτι καρφωμένο πάνω τους, θα είμαι απέναντι τους. Θα τους σκίσω και ας ξέρω ότι αυτό που σκέφτονται κάποιοι είναι πάρε του τώρα την ψήφο και μετά βλέπουμε. Και αν δεν τον ξανά καταφέρουμε αυτόν, θα είναι κάποιος άλλος.
Μου έρχεται ένα βουβό κλάμα. Θέλω να κλάψω την ψήφο μου. Και ας ξέρω ότι εγώ τον πολιτευτή δεν θα τον ψηφίσω και ας ξέρω ότι αυτόν που θα ψηφίσω βγει δεν βγει είμαι σίγουρος για αυτόν, και ας έχω και παράπονα από αυτόν, πιστεύω είναι από το άλλο ΠΑΣΟΚ, ίσως κάποιοι από αυτό το ΠΑΣΟΚ κάπου κάποτε νικήσουν.
Μου έρχεται και ο εφιάλτης των ΓΕΝΟΠαριων που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ (είμαι από την Κοζάνη και ξέρω τον καλό ΔΕΗτζή) και μου έρχεται εμετός.
Μου έρχεται ένα βουβό κλάμα. Θέλω να κλάψω την ψήφο μου.
Γυρίζω από Κοζάνη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο μου έρχονται διαφορές εικόνες από το σαββατοκύριακο, διασχίζω την παράκαμψη της Καστανιάς και μου έρχεται η εικόνα της ισχυρής Ελλάδας και έτσι ξαφνικά μου έρχεται σαν εφιάλτης οι εικόνες των καμένων, της καμένης Πελοποννήσου.
Σκέφτομαι ότι αυτός ο ανίκανος πρέπει να φύγει, δεν τον περίμενα δα και τόσο ανίκανο.
ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια, μονό ΠΑΣΟΚ, στο ΤΕΙ στην Λάρισα ΠΑΣΠ μετά ξανά Κοζάνη στο ΠΑΣΟΚ (στο κόμμα, στην νεολαία κάηκε η γούνα μας).
Μου έρχονται και άλλες εικόνες από την Κοζάνη, μίλησα με γνωστούς φίλους, πήγα στα εγκαίνια του εκλογικού κέντρου του ΠΑΣΟΚ το Σάββατο (για την ομιλία του Γιώργου πήγα, αλλά δεν μας έκατσε), πήγα στο χωριό μου σήμερα Κυριακή σε μια ομιλία ενός πολιτευτή, και από εκεί πολλές εικόνες. Έχω μια θλίψη όμως, σε όλο το ταξίδι έχω μια θλίψη.
Οι εκλογές είναι κοντά, ο ραφηνάτος είναι γυμνός τελείως, αυτό που τόσα χρόνια φωνάζαμε επαληθεύεται, είναι και αυτός ένας κύριος τίποτα, όσο και αν κρύβονταν τόσα χρόνια στο Μαξίμου και στην Ραφήνα τελικά ξεμπροστιάστηκε, το ΠΑΣΟΚ μάλλον θα πάρει τις εκλογές, θα τις πάρει και με την δίκη μου ψήφο (αυτό εννοείται), ο Γιώργος είναι ο ιδανικός πρωθυπουργός, δεν είναι ο παλαιομοδίτης αρχηγικός δεν έχουμε ανάγκη από τέτοιους ηγέτες.
Σκέφτομαι… το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση και ξαφνικά μου έρχεται ένας εφιάλτης, πανάγια μου το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, με την δική μου ψήφο για ακόμη μια φορά. Με την δική μου ψήφο όλα αυτά τα τοπικά μικρομεσαία λαμόγια, όλο αυτό το παζάρι, όλο αυτό τα πάρτυ για την πάρτη τους. Τα βουλευτικά μας γραφεία και πάλι στις δόξες τους και κόσμος, κόσμος γλιτσερός ή απεγνωσμένος να μπαινοβγαίνει να ζητά, να ζητά. Και οι γλιτσεροί να δουλεύουν τον απεγνωσμένο «κοσμάκη».
Εκεί θυμάμαι και τον Ψωμιάδη, τους κουμπάρους, τα ομόλογα, τα πράσινα παπούτσια, την ζαρντινιέρα. Λέω, έλα ρε μαλάκα Κώστα καλύτερα με τους πασόκους μας, αυτοί είχαν και τσίπα, είχαν και ένα «όραμα», θυμάμαι τον Σημίτη να λέει στον ραφηνάτο «έχουμε όραμα την χώρα και έχετε όραμα την εξουσία» και λέω έτσι είναι.
Ο εφιάλτης χτύπα ξανά. θυμάμαι τον πολιτευτή στην ομιλία του. Έχει κάνει σαφής αναφορές. Το κοινό τις έχει πιάσει, είναι οι φάτσες γνωστές τους ξέρω καλά. Πρώην δήμαρχοι, δικοί μας, ελεεινοί, μας έθαψαν ζωντανούς σαν παράταξη (και σαν τόπο) στο χωριό και μας έθαψαν με την δική μας ψήφο και ανοχή. Είμαι ο δεύτερος μικρότερος στην αίθουσα της ομιλίας και όμως τους βλέπω καλά, τους ξέρω, τους βαρέθηκα από τα 30+ μου. Ίσως ο Γιώργος τους συμμαζέψει αυτήν την φορά. Μα αυτό δεν σκεφτόμουν και το 1996 στα 22 μου με τον Σημίτη, αλλά το σκυλολόι γιγαντώθηκε, πώς να το μαζέψει; οι ίδιοι θα είναι πάλι, στα μέσα και στα έξω και εσύ μαλάκα Κώστα, οι γένια των 700 ευρώ (τα έκανες 880 με χίλιους κόπους) θα ψάχνεις να βρεις τρόπο να τα μπαλώσεις. Να αισθάνεσαι ευτυχισμένος που πήρες παπούτσια Nike σε καλή τιμή, που ψωνίζεις από το Zara στις εκπτώσεις, που κατάφερες να βρεις προσφορά το γυμναστήριο και θα πας φέτος, να αισθάνεσαι τύψεις που πήρες δύο σάντουιτς και ήπιες και καφέ στην Αριστοτέλους.
Και όλοι αυτοί να μοιράζουν φράγκα να μοιράζουν ελπίδες και δουλειές, να μοιράζουν ελπίδες, να το παίζουν παράγοντες και το χειρότερο; Να είναι παράγοντες και κομματάρχες. Και το κόμμα; Εκεί που θα έλεγες όλα αυτά; Ποιο κόμμα τώρα θα είμαστε κυβέρνηση, τώρα όλα θα είναι αλλού. Εσύ και ο λαουτζίκος θα κοιτάς από την βιτρίνα. Και θα θυμάσαι τον ραφηνάτο και θα λες: Αυτοί είναι καλύτεροι. (το φάντασμα της δεξιάς υπάρχει γαμώ..)
ΟΧΙ αυτήν είναι η τελευταία ευκαιρία, θα είμαι με το μάτι καρφωμένο πάνω τους, θα είμαι απέναντι τους. Θα τους σκίσω και ας ξέρω ότι αυτό που σκέφτονται κάποιοι είναι πάρε του τώρα την ψήφο και μετά βλέπουμε. Και αν δεν τον ξανά καταφέρουμε αυτόν, θα είναι κάποιος άλλος.
Μου έρχεται ένα βουβό κλάμα. Θέλω να κλάψω την ψήφο μου. Και ας ξέρω ότι εγώ τον πολιτευτή δεν θα τον ψηφίσω και ας ξέρω ότι αυτόν που θα ψηφίσω βγει δεν βγει είμαι σίγουρος για αυτόν, και ας έχω και παράπονα από αυτόν, πιστεύω είναι από το άλλο ΠΑΣΟΚ, ίσως κάποιοι από αυτό το ΠΑΣΟΚ κάπου κάποτε νικήσουν.
Μου έρχεται και ο εφιάλτης των ΓΕΝΟΠαριων που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ (είμαι από την Κοζάνη και ξέρω τον καλό ΔΕΗτζή) και μου έρχεται εμετός.
Μου έρχεται ένα βουβό κλάμα. Θέλω να κλάψω την ψήφο μου.
Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007
Σαν της Σμύρνης το γιαγκίνι...
Σαν της Σμύρνης το γιαγκίνι
στο ντουνιά δεν έχει γίνει
κάηκε και 'γινε στάχτη
κι έβγαλ' ο Κεμάλ το άχτι
Κάηκε κι ένα σχολείο
που 'ταν Παρθεναγωγείο
κάηκε και μια δασκάλα
που 'ταν άσπρη σαν το γάλα
Κάηκε το Σταυροδρόμι
κι ο Μπουγιούκ ντερές ακόμη
Σμύρνη φτωχομάνα Σμύρνη
που 'ναι η ομορφιά σου εκείνη!
85 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, από το κάψιμο της Σμύρνης, να που χωρίς πόλεμο η καταστροφή είναι πάλι εδώ.
Πέρυσι στις φωτιές της Κασσάνδρας ήμουν σε camping στην Σιθωνία από την πλευρά του Αγίου όρους, χωρίς καμία επαφή με την επικαιρότητα και χωρίς οπτική επαφή με την Κασσάνδρα . Φυσούσε εκείνο το βράδυ ένας δαιμονισμένος αέρας και έφερνε μια απίστευτη σκόνη. Το πρωί όταν ξυπνήσαμε ανακαλύψαμε ότι δεν ήταν σκόνη αλλά οι στάχτες της Κασσάνδρας. Όταν γύρισα άκουσα αφηγήσεις που θύμιζαν την καταστροφή της Σμύρνης. Στην Χανιώτη οπού τα πεύκα έφταναν μέχρι την θάλασσα, ο κόσμος πήγαινε στην παραλία για να σωθεί και όταν έφταναν και εκεί οι φλόγες ανέβαιναν όλοι στις βάρκες που έβρισκαν μπροστά τους και αυτές βούλιαζαν. Η αφήγηση μου θύμισε αφήγηση από το κάψιμο της Σμύρνης
… και να, ο εφιάλτης ξανά εδώ με 64 νεκρούς…
Η Σμύρνη μάνα καίγεται, καίγεται και το βιός μας
Ο πόνος μας δε λέγεται, δε γράφεται ο καημός μας
Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη δε θα ησυχάσεις πια
Ένα χρόνο ζεις ειρήνη και τριάντα στη φωτιά
Η Σμύρνη μάνα χάνεται, τα όνειρά μας πάνε
Στα πλοία όποιος πιάνεται κι οι φίλοι τον χτυπάνε
Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη δε θα ησυχάσεις πια
Ένα χρόνο ζεις ειρήνη και τριάντα στη φωτιά
στο ντουνιά δεν έχει γίνει
κάηκε και 'γινε στάχτη
κι έβγαλ' ο Κεμάλ το άχτι
Κάηκε κι ένα σχολείο
που 'ταν Παρθεναγωγείο
κάηκε και μια δασκάλα
που 'ταν άσπρη σαν το γάλα
Κάηκε το Σταυροδρόμι
κι ο Μπουγιούκ ντερές ακόμη
Σμύρνη φτωχομάνα Σμύρνη
που 'ναι η ομορφιά σου εκείνη!
85 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, από το κάψιμο της Σμύρνης, να που χωρίς πόλεμο η καταστροφή είναι πάλι εδώ.
Πέρυσι στις φωτιές της Κασσάνδρας ήμουν σε camping στην Σιθωνία από την πλευρά του Αγίου όρους, χωρίς καμία επαφή με την επικαιρότητα και χωρίς οπτική επαφή με την Κασσάνδρα . Φυσούσε εκείνο το βράδυ ένας δαιμονισμένος αέρας και έφερνε μια απίστευτη σκόνη. Το πρωί όταν ξυπνήσαμε ανακαλύψαμε ότι δεν ήταν σκόνη αλλά οι στάχτες της Κασσάνδρας. Όταν γύρισα άκουσα αφηγήσεις που θύμιζαν την καταστροφή της Σμύρνης. Στην Χανιώτη οπού τα πεύκα έφταναν μέχρι την θάλασσα, ο κόσμος πήγαινε στην παραλία για να σωθεί και όταν έφταναν και εκεί οι φλόγες ανέβαιναν όλοι στις βάρκες που έβρισκαν μπροστά τους και αυτές βούλιαζαν. Η αφήγηση μου θύμισε αφήγηση από το κάψιμο της Σμύρνης
… και να, ο εφιάλτης ξανά εδώ με 64 νεκρούς…
Η Σμύρνη μάνα καίγεται, καίγεται και το βιός μας
Ο πόνος μας δε λέγεται, δε γράφεται ο καημός μας
Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη δε θα ησυχάσεις πια
Ένα χρόνο ζεις ειρήνη και τριάντα στη φωτιά
Η Σμύρνη μάνα χάνεται, τα όνειρά μας πάνε
Στα πλοία όποιος πιάνεται κι οι φίλοι τον χτυπάνε
Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη δε θα ησυχάσεις πια
Ένα χρόνο ζεις ειρήνη και τριάντα στη φωτιά
Μικρή καμένη πατρίδα μου
Έχουμε όραμα την Ελλάδα και έχετε όραμα την εξουσία.
Δύο πράγματα είναι απέραντα η βλακεία και το σύμπαν, για το δεύτερο δεν είμαι σίγουρος, νομίζω το είπε ο Einstein, αλλά δεν έχει σημασία γιατί εδώ μιλάμε για ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΒΛΑΚΕΙΑ, για τον "στρατηγό άνεμο", τον Βύρων Πολύδωρα, την εποχή της "νέας διακυβέρνησης" και άλλα κλασικά αφηρημένα εικονογραφημένα.
Έχω μια απίστευτη αλλεργία στην συνωμοσιολογία, συνήθως την συνοδεύει η βλακεία η άρνηση αποδοχής της αποτυχίας και της ανικανότητας. ή και συνδυασμός. Βλέπουμε λοιπόν την "νέα διακυβέρνηση" (πόσο νέα μπορεί να είναι μετά από 3,5 χρόνια;) να επικαλείται "ασύμμετρη απειλή" μόνο και μόνο για να σώσει το τομάρι της, και εξευτελίζει διεθνώς την χώρα (όλα τα διεθνή ΜΜΕ αναπαράγουν την είδηση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, χωρίς καμία άλλη ένδειξη, η μόνη ένδειξη είναι η ομολογία της "νέας διακυβέρνησης"). Δεν έχουν όραμα την Ελλάδα και έχουν όραμα την εξουσία.
Θυμίζει η "νέα διακυβέρνηση" την πίο παλιά και σκοτεινή δεξιά. Εκείνη της μετεμφυλιακής δεξιάς, εκείνη που με την απειλή του σιδηρού παραπετάσματος έκανε όλα τα τέρατα που έκανε.
Ο Κ. Καραμανλής στο διάγγελμα του εμφανίστηκε να έχει θλίψη, οργή μόνο ντροπή δεν είχε ο κ. Πρωθυπουργός, το μόνο που έμεινε να διερωτηθεί ο Κ. Καραμανλής jr είναι ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ (1963 Κ. Καραμανλής sr ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ). Οργή κύριε Πρωθυπουργέ έχουμε εμείς που βλέπουμε από την τηλεόραση, οργή θυμό απόγνωση και δεν ξέρω τι άλλο... έχουν αυτοί που στην εποχή της "νέας διακυβέρνησης" είχαν τη "ατυχία" να μένουν κοντά στα δάση. Εσείς στην εποχή της "νέας διακυβέρνησης" έχετε στόχο να γεμίσετε και φόβο της ψυχές τον ανθρώπων με την απειλή της τρομοκρατίας. Αν λέμε, ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΕΔΙΟ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ κ Πρωθυπουργέ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ;
Θυμάμαι αρχές έτους του 2004 να ακούω ανθρώπους να ζητωκραυγάζουν "ήρθε η ώρα του Καραμανλή". Θυμάμαι επίσης το άγχος της "νέας διακυβέρνησης" να μας πείσει ότι πρόλαβε να ολοκληρώσει σε τέσσερις μήνες την προετοιμασία των ολυμπιακών αγώνων που απαιτούσε επτά χρόνια. Αυτή η "νέα διακυβέρνηση" είναι 3,5 χρόνια, δεν μπορεί να μας προστατέψει από φυσικές καταστροφές και προσπαθεί να μας πείσει ότι για όλα είναι υπεύθυνες "οι κυβερνήσεις τους χτες", κύριε Καραμανλή εσείς ήσασταν Πρωθυπουργός και χθες, σε εσάς ανέθεσαν οι Έλληνες πολίτες να κυβερνήσετε αυτόν τον τόπο, δεν είστε σχολιαστής της κακής καθημερινότητας.
Σημασία έχει ότι και αν κερδίσει τις εκλογές ο κ. Καραμανλής θα είναι μια Πύρρειος Νίκη, μόνο που δεν θα είναι από τον Πύρρο αλλά από την Πυρά. Σημασία έχει ότι τελείωσαν τα χρόνια της κυβερνητικής αθωότητας του κ. Καραμανλή απότομα και βίαια.
Ξεκινήσαμε τις κυβερνητικές «επιτυχίες» με την EUROVISION (και αυτό δεν το λέω εγώ ο κ. Σιούφας το προπαγάνδιζε σαν μεγάλη κυβερνητική επιτυχία, που είναι και από τους «εξ’ απορρήτων» συνεργάτες του Πρωθυπουργού), το Μάρτιο του 2004 ακούγαμε με νόημα το σύνθημα «ΤΩΡΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΛΕ... ΕΙΝΑΙ ΜΠΛΕ... ΕΙΝΑΙ ΜΠΛΕΕΕΕ», τον Αύγουστο του 2007 βλέπουμε το... Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΗ. Η Ελλάδα ήταν πολύχρωμη, δεν σας πέτυχε το βάψιμο κύριε Καραμανλή..., μας κάνατε μια μουτζούρα για να μας διορθώσετε στο βάψιμο; και δεν αισθάνεστε ΝΤΡΟΠΗ;
Έχουμε όραμα την Ελλάδα και έχετε όραμα την εξουσία.
Δύο πράγματα είναι απέραντα η βλακεία και το σύμπαν, για το δεύτερο δεν είμαι σίγουρος, νομίζω το είπε ο Einstein, αλλά δεν έχει σημασία γιατί εδώ μιλάμε για ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΒΛΑΚΕΙΑ, για τον "στρατηγό άνεμο", τον Βύρων Πολύδωρα, την εποχή της "νέας διακυβέρνησης" και άλλα κλασικά αφηρημένα εικονογραφημένα.
Έχω μια απίστευτη αλλεργία στην συνωμοσιολογία, συνήθως την συνοδεύει η βλακεία η άρνηση αποδοχής της αποτυχίας και της ανικανότητας. ή και συνδυασμός. Βλέπουμε λοιπόν την "νέα διακυβέρνηση" (πόσο νέα μπορεί να είναι μετά από 3,5 χρόνια;) να επικαλείται "ασύμμετρη απειλή" μόνο και μόνο για να σώσει το τομάρι της, και εξευτελίζει διεθνώς την χώρα (όλα τα διεθνή ΜΜΕ αναπαράγουν την είδηση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, χωρίς καμία άλλη ένδειξη, η μόνη ένδειξη είναι η ομολογία της "νέας διακυβέρνησης"). Δεν έχουν όραμα την Ελλάδα και έχουν όραμα την εξουσία.
Θυμίζει η "νέα διακυβέρνηση" την πίο παλιά και σκοτεινή δεξιά. Εκείνη της μετεμφυλιακής δεξιάς, εκείνη που με την απειλή του σιδηρού παραπετάσματος έκανε όλα τα τέρατα που έκανε.
Ο Κ. Καραμανλής στο διάγγελμα του εμφανίστηκε να έχει θλίψη, οργή μόνο ντροπή δεν είχε ο κ. Πρωθυπουργός, το μόνο που έμεινε να διερωτηθεί ο Κ. Καραμανλής jr είναι ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ (1963 Κ. Καραμανλής sr ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ). Οργή κύριε Πρωθυπουργέ έχουμε εμείς που βλέπουμε από την τηλεόραση, οργή θυμό απόγνωση και δεν ξέρω τι άλλο... έχουν αυτοί που στην εποχή της "νέας διακυβέρνησης" είχαν τη "ατυχία" να μένουν κοντά στα δάση. Εσείς στην εποχή της "νέας διακυβέρνησης" έχετε στόχο να γεμίσετε και φόβο της ψυχές τον ανθρώπων με την απειλή της τρομοκρατίας. Αν λέμε, ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΕΔΙΟ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ κ Πρωθυπουργέ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ;
Θυμάμαι αρχές έτους του 2004 να ακούω ανθρώπους να ζητωκραυγάζουν "ήρθε η ώρα του Καραμανλή". Θυμάμαι επίσης το άγχος της "νέας διακυβέρνησης" να μας πείσει ότι πρόλαβε να ολοκληρώσει σε τέσσερις μήνες την προετοιμασία των ολυμπιακών αγώνων που απαιτούσε επτά χρόνια. Αυτή η "νέα διακυβέρνηση" είναι 3,5 χρόνια, δεν μπορεί να μας προστατέψει από φυσικές καταστροφές και προσπαθεί να μας πείσει ότι για όλα είναι υπεύθυνες "οι κυβερνήσεις τους χτες", κύριε Καραμανλή εσείς ήσασταν Πρωθυπουργός και χθες, σε εσάς ανέθεσαν οι Έλληνες πολίτες να κυβερνήσετε αυτόν τον τόπο, δεν είστε σχολιαστής της κακής καθημερινότητας.
Σημασία έχει ότι και αν κερδίσει τις εκλογές ο κ. Καραμανλής θα είναι μια Πύρρειος Νίκη, μόνο που δεν θα είναι από τον Πύρρο αλλά από την Πυρά. Σημασία έχει ότι τελείωσαν τα χρόνια της κυβερνητικής αθωότητας του κ. Καραμανλή απότομα και βίαια.
Ξεκινήσαμε τις κυβερνητικές «επιτυχίες» με την EUROVISION (και αυτό δεν το λέω εγώ ο κ. Σιούφας το προπαγάνδιζε σαν μεγάλη κυβερνητική επιτυχία, που είναι και από τους «εξ’ απορρήτων» συνεργάτες του Πρωθυπουργού), το Μάρτιο του 2004 ακούγαμε με νόημα το σύνθημα «ΤΩΡΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΛΕ... ΕΙΝΑΙ ΜΠΛΕ... ΕΙΝΑΙ ΜΠΛΕΕΕΕ», τον Αύγουστο του 2007 βλέπουμε το... Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΗ. Η Ελλάδα ήταν πολύχρωμη, δεν σας πέτυχε το βάψιμο κύριε Καραμανλή..., μας κάνατε μια μουτζούρα για να μας διορθώσετε στο βάψιμο; και δεν αισθάνεστε ΝΤΡΟΠΗ;
Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2007
Ο κίνδυνος της νοσταλγίας
Γιώργος Μπράμος
Αυγή, 16/01/2007
Επειδή το πηγάδι όλο και βαθαίνει, επειδή πρέπει από τον Μπουκάλα μέχρι τον Στάθη να υπενθυμίζουν στον Απίθανο ότι η ομολογία ενοχής δεν συνεπάγεται και αθωότητα, επειδή κανένας από τους θυμωμένους δεν μας λέει πού υπηρέτησε ο ίδιος και υπό ποιες συνθήκες, επειδή πάλι όλοι ανακαλύπτουν ότι η επαρχία έχει και άγριες πλευρές, επειδή ο Πολύδωρας αισθάνεται γλωσσοπλάστης ενώ είναι απλά περικοκλάδας, έχω την αίσθηση πως μας έχει όλους χτυπήσει στο κεφάλι μια βαριάς μορφής εξιδανίκευση του παρελθόντος.
Κοιτάζουμε προς τα πίσω και όλα είναι άμεμπτα. Δεν μας πλησίασε εμάς κάποιος σιχαμένος και δυστυχής ταυτόχρονα παιδεραστής, δεν μας γάζωσαν τα μυαλά οι δάσκαλοι για την ένδοξη ιστορία των προγόνων, δεν μας κυνήγησαν αστυνόμοι, δεν μας τρομοκράτησαν οι παπάδες για την κακή συνήθεια του Αυνάνος. Ζήσαμε μες στις γαζίες και τα γιασεμιά, με γείτονες όλο καλοσύνη, με σχολεία που μας μάθαιναν το Δαρείου και Παρισάτιδος και νομίζαμε όλοι πως έτσι κατακτούσαμε την αρχαία σοφία. Κυριακή πρωί πηγαίναμε στην εκκλησία, όπου, κοντά στα άλλα, από άμβωνος οι ιεροκήρυκες μας διαβεβαίωναν ότι υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων, οι χριστιανοί και τα μιάσματα.
Ξαφνικά λοιπόν κάτι χάλασε, έστριψε μια βίδα και από καλοί χριστιανοί και Έλληνες μεταμορφωθήκαμε στα σημερινά τέρατα, που προκαλούμε τόση οργή στον Χριστόδουλο, τον Ψωμιάδη, έναν νεόκοπο θυμωμένο, ονόματι Άδωνι, και τους λοιπούς καθαρούς; Να επιστρέψουμε πού, αγαπητοί; Στην εποχή του χωροφύλακα ή, ας γίνω και ενοχλητικός, στην αυταπάτη του κόκκινου ουρανού;
Η νοσταλγία για την αθωότητα του παρελθόντος, όταν μες στην απελπισία νομίζουμε πως στη σημερινή ατζέντα γράφει μόνο ο καθαρός Δημοσιογράφος, είναι η θλιβερότερη εκδοχή. Νομίζω πως υπάρχει κάπου και ένας άλλος χώρος, που ανοίγει τα βιβλία και τα κομπιούτερ του, βλέπει τις ταινίες, ακούει τις μουσικές του. Μπορεί ακόμα να μην φωτίζεται από τη δημοσιότητα και να μην πετυχαίνει να αναστρέψει τα πράγματα. Κι ας πάψουμε όλο να κλαιγόμαστε σαν τους παρωχημένους εραστές.
Γιώργος Μπράμος
Αυγή, 16/01/2007
Επειδή το πηγάδι όλο και βαθαίνει, επειδή πρέπει από τον Μπουκάλα μέχρι τον Στάθη να υπενθυμίζουν στον Απίθανο ότι η ομολογία ενοχής δεν συνεπάγεται και αθωότητα, επειδή κανένας από τους θυμωμένους δεν μας λέει πού υπηρέτησε ο ίδιος και υπό ποιες συνθήκες, επειδή πάλι όλοι ανακαλύπτουν ότι η επαρχία έχει και άγριες πλευρές, επειδή ο Πολύδωρας αισθάνεται γλωσσοπλάστης ενώ είναι απλά περικοκλάδας, έχω την αίσθηση πως μας έχει όλους χτυπήσει στο κεφάλι μια βαριάς μορφής εξιδανίκευση του παρελθόντος.
Κοιτάζουμε προς τα πίσω και όλα είναι άμεμπτα. Δεν μας πλησίασε εμάς κάποιος σιχαμένος και δυστυχής ταυτόχρονα παιδεραστής, δεν μας γάζωσαν τα μυαλά οι δάσκαλοι για την ένδοξη ιστορία των προγόνων, δεν μας κυνήγησαν αστυνόμοι, δεν μας τρομοκράτησαν οι παπάδες για την κακή συνήθεια του Αυνάνος. Ζήσαμε μες στις γαζίες και τα γιασεμιά, με γείτονες όλο καλοσύνη, με σχολεία που μας μάθαιναν το Δαρείου και Παρισάτιδος και νομίζαμε όλοι πως έτσι κατακτούσαμε την αρχαία σοφία. Κυριακή πρωί πηγαίναμε στην εκκλησία, όπου, κοντά στα άλλα, από άμβωνος οι ιεροκήρυκες μας διαβεβαίωναν ότι υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων, οι χριστιανοί και τα μιάσματα.
Ξαφνικά λοιπόν κάτι χάλασε, έστριψε μια βίδα και από καλοί χριστιανοί και Έλληνες μεταμορφωθήκαμε στα σημερινά τέρατα, που προκαλούμε τόση οργή στον Χριστόδουλο, τον Ψωμιάδη, έναν νεόκοπο θυμωμένο, ονόματι Άδωνι, και τους λοιπούς καθαρούς; Να επιστρέψουμε πού, αγαπητοί; Στην εποχή του χωροφύλακα ή, ας γίνω και ενοχλητικός, στην αυταπάτη του κόκκινου ουρανού;
Η νοσταλγία για την αθωότητα του παρελθόντος, όταν μες στην απελπισία νομίζουμε πως στη σημερινή ατζέντα γράφει μόνο ο καθαρός Δημοσιογράφος, είναι η θλιβερότερη εκδοχή. Νομίζω πως υπάρχει κάπου και ένας άλλος χώρος, που ανοίγει τα βιβλία και τα κομπιούτερ του, βλέπει τις ταινίες, ακούει τις μουσικές του. Μπορεί ακόμα να μην φωτίζεται από τη δημοσιότητα και να μην πετυχαίνει να αναστρέψει τα πράγματα. Κι ας πάψουμε όλο να κλαιγόμαστε σαν τους παρωχημένους εραστές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)